از نظر آموزه های وحیانی قرآن، علم حقیقی از تقوای الهی نشأت می گیرد و خاستگاه علم حقیقی همان تقوای الهی است؛ زیرا خدا می فرماید: وَاتَّقُوا اللَّهَ وَیُعَلِّمُکُمُ اللَّهُ؛ و تقوای الهی پیشه کنید تا افزون بر چیزهای دیگر خدا شما را تعلیم دهد.(بقره، آیه 282)

از نظر قرآن، حتی قدرت تشخیص حق و باطل، خوب و بد برای اهل تقوای الهی است؛ چنان که خدا می فرماید: إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقَانًا؛ اگر تقوای الهی را پیشه کنید خدا برای شما فرقان جداساز قرار می دهد.(انفال، آیه 29)

بر اساس آموزه های منطقی، علم عادی از طریق حواس و داده های آن به دست می آید؛ یعنی انسان با حواس اموری را دریافت می کند و آن را به فؤاد و قلب می دهد تا آن دو این دریافته ها را به داشته های فطری خویش عرضه کرده و با تعقل و تفکر در آنها، احکام و قوانینی را به دست آورده که از آن به علم عادی یاد می شود؛ بر این اساس هر کسی اگر حسی از حواس را از دست دهد، نسبت به برخی از امور بیرونی فاقد آگاهی و شناخت خواهد بود و چون معرفتی نسبت به آن امور ندارد، نسبت به آن امور علمی نیز نخواهد داشت؛ زیرا نمی تواند جزئیاتی را دریافت و به داشته ها عرضه کند و از آن احکامی برسد؛ از همین رو گفته شده است: مَن فَقَدَ حسّاً فَقَدْ فَقَدَ علماً؛ هرکسی حسی را از دست داده باشد، علمی را نیز از دست داده است.(الاقتباس، خواجه نصیرالدین طوسی، ص 375)

اما از نظر قرآن، کسی که تقوا نداشته باشد، علم ندارد؛ از همین رو باید گفت: من فقد تقوی فقد فقد العلم، هر کسی تقوا را از دست دهد علم را از دست می دهد. از همین روست که از معصوم(ع) نقل شده که فرمود: لَا عِلْمَ إِلَّا بِالتَّقوَی؛ هیچ علمی جز با تقوا به دست نمی آید.( کافی، ج 1، ص 17)